Green Clooney

Na wstępie pozwolę sobie zacytować Dylana Jonesa z opisywanego już poradnika "Jak nosić krawat":

"Nigdy nie popełnisz błędu, mając na sobie granatową jednorzędową marynarkę, i nigdy nie powinieneś się dać bez niej przyłapać. […] Tak naprawdę możesz wejść do eleganckiego hotelu, wyglądając jak kloszard – nieogolony, w brudnych, białych dżinsach i pomiętej koszuli – lecz wystarczy, że narzucisz granatową marynarkę i od razu wyglądasz jak George Clooney. […] Uwierz mi, to działa (dlatego Clooney tak często ją nosi).”

Czy chciałbym wyglądać jak Clooney? Ho, ho. Jasne, że tak. Jeśli chodzi o wiek, niekoniecznie (jestem w końcu nieco młodszy), ale pod względem stylu - jak najbardziej. Recepta jest prosta; dlaczego by nie spróbować?

A zatem - zakładam ekscentryczne, mocno podejrzane spodnie w kolorze seledynowym, do tego białą koszulę w zielono-niebieskie paseczki i romantyczny krawat w paisleye. Teraz nakrywam ten cały biało-seledynowy bałagan granatową marynarką. Jaki jest efekt? Moim zdaniem - niezgorszy:

W tym miejscu mała dygresja. Jakiś czas temu przeglądałem na Style Forum wątek dotyczący propozycji męskich zestawów (What Are You Wearing Right Now). Natrafiłem, między innymi, na propozycje pana, który ubierał się w "kitony" - tzn. preferował ubrania z najwyższej półki, z przewagą firmy Kiton. Zestawy były porządne, choć bez specjalnego polotu; co ciekawe, na zdjęciach, poza sylwetką i zbliżeniami poszczególnych elementów, szczegółowo pokazane zostały wszystkie metki. Powiem szczerze, że się zdziwiłem (tak, raczej zdziwiłem, niż zniesmaczyłem). Może chodziło o to, żeby udowodnić, że to "prawdziwe kitony", żadna ściema z ebay-a? No - ale podróby też mają metki; bardziej przekonujący byłby certyfikat od, powiedzmy, Kiton Anti-Counterfeiting Office, że "kitony" obywatela XY są zweryfikowane pod kątem oryginalności, ocenionej na 100%.

A zatem zaznaczam, że marynarka pochodzi od znanego dizajnera. Jak bardzo znanego? Bardzo znanego. Zdjęć metek jednak nie będzie, bo nie moglibyście, Drodzy Czytelnicy, spać po nocach. W każdym razie ostrzegam, że w przypadku zastosowania innej marynarki, od mniej znanego dizajnera, efekt końcowy może być mniej udany.

Na koniec kilka słów komentarza. Biała poszetka mogłaby uczynić zestaw nieco bardziej eleganckim, ale nie jestem niewolnikiem poszetek (stawiam na krawaty). Poszetkę zakładam wtedy, gdy mam ku temu "okazję". Do noszenia jej na co dzień na razie się nie przekonałem - ściślej mówiąc, moje zdanie jest takie, że poszetka będzie zawsze dobrym uzupełnieniem w zestawach zdecydowanie nieformalnych, jednak w przypadku zestawów bardziej eleganckich dodatkowo tę elegancję podkreśli, co może być niepożądane.

Spodnie (dżins) mają podwyższany stan, co powoduje, że bardzo wygodnie się je nosi. Nic się nie zsuwa, nic nie trzeba poprawiać. Pomimo bardzo wąskiej u dołu nogawki (17 cm), są wystarczająco szerokie w udach i kolanach. Można powiedzieć - jakby szyte na mnie. Myślę, że wysoki stan i wąska nogawka zdradza ich rodowód (ekscentryczny, bardzo prestiżowy, włoski dizajner; zdjęć metek brak). Spodnie w tym kolorze budzą w polskich realiach prawdziwą sensację, co również warto mieć na uwadze.

Paisley (łezka) jest jednym z moich ulubionych wzorów krawata, praktycznie niezależnie od rozmiaru i koloru. Krawat (Atlas Design) jest gruby, mięsisty, lekko błyszczący; moim zdaniem - bardzo ładny.

Na koniec - zestaw ilustruje moje stanowisko w temacie ubierania się w zielenie. Ciemne, butelkowe, zgniłe zielenie uważam za kolory "trudne" i zdradliwe (już gdzieś pisałem, że dojrzałe kobiety powinny unikać takich kolorów blisko twarzy - dają niezdrową poświatę). Z zieleniami jasnymi, radosnymi, eksperymentować można bez większych oporów.