Aksamitna Niedziela Palmowa

Dzisiejszy wpis jest pierwszym z mini-cyklu o eksperymentach z materiałami i krojami marynarek. Zakupy w sh (ściślej biorąc: na Allegro) pozwalają na przeprowadzanie tego typu eksperymentów stosunkowo niewielkim kosztem.

Już od dawna miałem ochotę na marynarkę aksamitną, najchętniej w granatowym kolorze. Wyobrażałem ją sobie w połączeniu z białymi spodniami, jasną koszulą (błękit?) i granatowym bądź niebieskim krawatem. W końcu udało się upolować właściwy rozmiar; co mnie dodatkowo ucieszyło - marynarka wygląda jak nowa; wizja doczekała się zatem realizacji. Ostatecznie w zestawie wykorzystałem granatowy krawat oraz ciekawą, jasnoszarą koszulę.

Główną zaletą marynarki jest jej uroda. Aksamit - w głębokim kolorze atramentu, nie tak ciemny, jak navy blue, tzn. "bardziej niebieski" - pięknie mieni się w słońcu. Niestety, marynarka - w porównaniu do intensywnie przeze mnie użytkowanych w trakcie zimy marynarek wełnianych - jest wyraźnie cięższa oraz sztywniejsza, co przy ścisłym dopasowaniu nieco krępuje ruchy. Podszewka z poliestru w połączeniu z dość grubym materiałem sprawia, że marynarka świetnie sprawdza się przy aktualnych temperaturach, ale raczej nie będzie nadawać się na upały. I wreszcie - nieco za bardzo rozchodzi się w biodrach, co daje lekki efekt "sukienki" - marynarka tak ze dwa centymetry węższa w tym miejscu leżałaby idealnie. Ten efekt może być częściowo spowodowany przez nakładane kieszenie, częściowo przez podwójne rozcięcie z tyłu. Konsultowałem się z krawcową - wg niej niewiele da się zrobić (dodatkowe taliowanie poniżej zapięcia sprawi, że rozporki się rozejdą). No cóż - jak na razie wspomniana uroda marynarki rekompensuje mi jej niedoskonałości.

Spodnie (cienki i bardzo przyjemny, choć kiepski jakościowo dżins) są niestety ciut za wąskie w udach i kolanie. Chodzi się w nich przyjemnie, ale przysiadanie/przyklękanie to męka (trzeba spodnie podsuwać do góry, a potem obsuwać je w dół, bo "blokują" się na udach). Takie niestety kupiłem jakiś rok temu, a że innych śnieżnobiałych nie mam, a wyrzucić - żal, trzeba się trochę pomęczyć. Tak na marginesie - są również nieco za długie; na szczęście można je podwinąć - jest to ostatnio bardzo modne, w dodatku zostają dwie dychy w kieszeni.

Wbrew temu, co widać na zdjęciach, krawat w rzeczywistości jest w odcieniu zbliżonym do koloru marynarki - wzór to granatowy paisley z czarnymi elementami. Tak, jak wyszło na zdjęciu, jest zresztą całkiem ładnie, ale inaczej, niż w rzeczywistości. Kolor koszuli jest bardzo ciekawy i niebanalny - jasny szary (popielaty?), wpadający w niebieski (zwłaszcza w sąsiedztwie granatu), z lekkim, "pasiastym" melanżem (chodzi o to, że kolor nie jest jednolity). Miałem już nie kupować nie taliowanych koszul, ale kolor spodobał mi się do tego stopnia, że owo postanowienie złamałem. Koszulę zamierzam wytaliować, ale dopiero po dwóch-trzech praniach. Poszetka wykonana została z białego, grubego lnu, z ręcznie obrębionymi w rulonik brzegami.